“Atera” du izenburu bilbotarren hamargarren diskoak –azkar esaten da-. Hamaika kantu berriz eraikitako obra, zutabe sendoak dituena inondik ere.
Ezin nabarmendu gabe utzi, halaber, Carles Campi Campón ekoizlearen lana (Jorge Drexler, Vetusta Morla...), nago bete-betean asmatu dutela aukeraketarekin. Izan ere, ñabardurak zaintzeaz gain, abestiek behar zuten boltaia ematen jakin izan dio kataluniarrak. Garbi baina fuzzy, elektroniko baina organiko...
Zea Mays guztiak topa ditzakezu lan berrian, urteek bakarrik ematen duen gehigarri berezi horrek bertsio hobetu bat dakarkigula: gauzak erraz irteten direnaren sentsazio (engainagarria). Ideia onek horixe baitute txarretik: gerora egin egin behar direla, gauzatu alegia, eta asko bidean galtzen diren moduan, Zea Maysek badaki disko on bat nola egin; hortxe daude aurrekariak, one hit wonder-tzat dutenen ustea zapuzteko gertu.
Zea Mays guztiak eta bat, bata eta guztiak.
